Ik ben zo lang als ik me kan herinneren gepest. Op de basisschool, daarna, en zelfs toen ik al niet meer op school zat. Twee dagen geleden zag ik een bericht, het ging over een documentaire over een meisje dat zelfmoord had gepleegd vanwege pesten. Van dit soort berichten word ik misselijk. Nog steeds, en we hebben het hier over 25 jaar geleden. Dat bericht raakte me, want ik had dat meisje kunnen zíjn.

‘Gelukkig’ was het in mijn geval in de tijd voor social media, maar verder heb ik alles gehad: dreigtelefoontjes. Mijn fiets in puin op het dak van de school, dreigbriefjes, mijn kleren na de gymles in de paardenstront in een weiland, gebruikt maandverband in mijn schoenen na gym. Poep in mijn tas, mijn schoolspullen in de vuilnisbak. Mijn kleren gescheurd. Zo vaak klappen gehad dat mijn huisarts al op stand-by in de schooltelefoon stond. Mijn vinger gebroken, altijd blauwe plekken. Een bloedneus. Ik sloot me op op het toilet, ik verstopte me waar het maar kon om mezelf maar niet te laten ‘zien’ want zien=gepest worden. En nee, niemand deed daar iets aan. Leraren vroegen aan me om gewoon mijn mond wat vaker te houden en niet te reageren op het pesten. ‘Gaat vanzelf over’ zeiden ze. ‘Gedraag je dan eens anders’ en ‘probeer eens vrienden te maken met die pestende kinderen.’ Af en toe een zwak vingertje in de lucht richting de pesters: ‘Niet meer doen hé!’ en dat was het.

Mijn ouders zaten er wel bovenop en deden alles wat er in hun macht lag er iets aan te doen, mijn moeder ging naar school als ze er achter kwam, maar daarom vertelde ik het niet meer thuis en verzon ik een excuus als ik thuiskwam met natte, stinkende winterjas omdat ze die in de wc hadden geduwd, eroverheen hadden geplast en hem terug hadden gehangen waarna er vierhonderd leerlingen die via-via hadden gehoord wat er met mijn jas was gebeurd, buiten op me stonden te wachten om me uit te lachen en na te roepen. Ik had het gevoel dat ik mijn ouders teleurstelde door me te láten pesten. Dat was natuurlijk onzin, maar ik was jong en ik had dat in mijn hoofd. Dus ik probeerde het op school op te lossen. Not.

Ik durf de documentaire niet te kijken, alleen het lezen van het nieuws erover zorgt al voor een brok in mijn keel en tranen over mijn wangen. Ik vind het zó erg dat er nog altijd niets veranderd is, al die pestprotocollen en hulpverlening ten spijt. Dat er nog altijd mensen zijn die zulke wanhopige stappen nemen omdat ze geen andere uitweg meer zien. Dat er nog altijd mensen zijn die andere mensen tot zoiets drijven. Dat er nog altijd geen ‘wondermiddel’ is om dit te voorkomen. Toen in 2017 hier vlakbij een jongen zelfmoord pleegde om dezelfde reden, was het hele land in rep en roer.
‘Dit moet veranderen.’ en ‘Dit mag niet meer gebeuren.’ En toch gebeurde het opnieuw.

Ik weet niet goed waarom ik dit schrijf. Ik wil zo graag een punt maken, zou zo graag willen dat ik hier iets aan kon doen, dat ik iets kon veranderen. Ik ben boos, ik ben verdrietig, en ik weet dat ik dat allemaal niet kan. Ik schrijf het toch, omdat ik hoop dat iemand die het nodig heeft, dit leest. Dat iemand die het niet meer ziet zitten, leest dat er ook een leven ná pesten is. Dat iemand die diezelfde keuze wil maken als dat mooie meisje uit die docu en die jongen hier vlakbij, ziet dat hij niet de enige is. Dat een ‘pester’ dit leest en misschien een tweede keer nadenkt voor hij/zij iemand een klap geeft. Een jas in een wc pot duwt. iemand opwacht met een groepje. Ik hoop dat het ooit een keer voorbij is, dat gezeik!

Maar dat zal denk ik altijd wishful thinking blijven…
Ik hoop dat Maryana haar rust heeft gevonden.
De docu is hier te bekijken.