Ik ben zo lang als ik me kan herinneren gepest. Op de basisschool, daarna, en zelfs toen ik al niet meer op school zat. Twee dagen geleden zag ik een bericht, het ging over een documentaire over een meisje dat zelfmoord had gepleegd vanwege pesten. Van dit soort berichten word ik misselijk. Nog steeds, en we hebben het hier over 25 jaar geleden. Dat bericht raakte me, want ik had dat meisje kunnen zíjn.

Gisteren was ik voor het eerst weer in een ‘vol’ theater. Uitverkocht. Ik ging naar de voorstelling ‘Leer van Fred.’ Je zou het niet denken, maar ik vind Fred helemaal geweldig. Een paar jaar geleden had nog nooit iemand van Fred gehoord en zie waar hij nu staat, en wat hij nu doet. Fred is hysterisch, over the top (Hartje hartje) en ik vind het knap dat hij al die tijd op van die torenhoge hakken kan lopen, springen, dansen en staan, da’s niet voor iedereen weggelegd. Maar daar kom ik zo op terug.

Toen ik mijn kaartjes kocht, waren er alleen nog twee plekken op rij 1. Ik zit vaak op rij 1, en ik zit graag op rij 1. Maar bij Fred van Leer is rij 1 niet zo heel slim. Tijdens het hoofdstuk ‘Borsten in een netje’ en dat iedereen voorover moest buigen en rammelen ging het al mis. Wie mij kent weet dat: Als ik vooroverbuig en rammel heb ik twee blauwe ogen en de persoon naast me een gebroken neus, en als ik het op rij 1 zou doen, zou arme Fred mijn navel kunnen zien. ‘Zeg, vriendin, ik zag het wel. Nu hangen ze bij iedereen recht behalve bij jou. Ik kan je moeilijk vragen om ze nu even recht in hun netje te hangen!’ Dat was makkelijk op te lossen: Hup hand in jurk en rechthangen. Het leverde me een lachsalvo op van Fred en een high five. Toen was ik al tevreden. Daar had ik eigenlijk gewoon moeten stoppen. Maar nee…Dat zou een slim persoon doen. Niet Tamara.

Blijkbaar als Fred vraagt ‘Wie kan er niet op hakken lopen’ is het óók niet slim om je vinger op te steken als je op rij 1 zit. Gelukkig ging hij al snel verder naar de rechterkant van de zaal. ‘Oh, jij niet? En jij ook niet? Dan wil ik jou, en jou ééééen… jou op het podium hebben.’ En ik zo: ‘Pfieuw, daar ben ik mooi langsaf geko…..’ draait ie zich terug: ‘Waar zat je ook alweer? Oh ja… jij.’ *wijst vinger naar mij* En dan kun je twee dingen doen: Je kunt nee schudden en blijven zitten waar je zit of je kunt opstaan en naar het trapje lopen, ondertussen duizend doden stervend (Want: Kijk die bovenste foto) en het de rest van je leven horen dat je niet durfde. Dus ik slikte een keer en stond op. En dan trekt hij een rek dat podium op met hakken erop. En dan denk je: Shit. En inderdaad: SHIT!

Alleen het aankrijgen van de hakken was al drama, want om de tweede aan te doen, moet je op de eerste staan! En dat was al te lastig voor ondergetekende. Gelukkig deelde ik het podium o.a. met Donna (Kun je lekker eten! Zeker een keer doen, hmmm) , die de show stal waardoor er minder aandacht voor mij was, hahahaha. Een voor een liepen de dames het door Fred uitgezette parcourtje en ik stond daar als laatste te wachten, en een innerlijke dialoog met mezelf te voeren. Die ging ongeveer zo: ‘Wáárom ben je dan ook zo stom dat je je vinger opsteekt. Kijk eens naar die zaal hoeveel mensen dat daar zitten. Je breekt je enkels. Stom rund. He daar zitten echt veel mensen. OMG DIE MENSEN.’ Ondertussen trilden mijn knieën, mijn enkels, mijn hele lijf en ik dacht: ‘Zo, zien 1100 mensen je op je gezicht gaan straks.’ En toen was het mijn beurt. Hieromheen lopen, daaromheen lopen, hupje hier, sprongetje daar. Nou ja, toen ik dat sprongetje moest doen en Fred nog even voordeed wat ik moest doen… deed ik dus….

Na vijf minuten inwendig vloeken, een bijna-val, een compliment over mijn jurk en de opmerking van Fred of ik ooit wel eens geklaagd heb over 14 centimeter (De hakken, viespeuken!) was het voorbij en kon ik mijn eigen schoenen weer aan, het trapje weer af en op mijn plek gaan zitten, nadat ik ook eerst nog met mijn vest aan de leuning van het trapje bleef hangen. Echt… charmant! Een hartslag van 200, maar IK HEB HET WEL GEDAAN! En een zoen van Fred van Leer gehad.

Ik sloot mijn avond met een kort gesprekje, een handtekening in mijn ‘Leer van Fred’ boek, en een selfie (Gemaakt door Fred, want hey, die weet hoe het moet…) af. En ik heb ge-no-ten. Van Fred, maar ook van het feit dat ik in 2019 nog klaagde over een zaal met 150 mensen, terwijl ik gisteren gewoon voor 1100 mensen stond en dacht:

Fuck it. -Letterlijk.-

Fred, mocht je dit ooit lezen: DANK JE WEL! Jij hoeft helemaal geen ster te winnen, jij bent er zelf één. Hartje hartje.

Soms duurt het bij mij even voor ik snap hoe ik bepaalde dingen moet doen. En vandaag is het dan zo ver. Een geluidsfile, een download én een filmpje, en dat allemaal tegelijk.

Ik kreeg een tijdje geleden de vraag of ik voor een podcast de achterflap van mijn boek kon voorlezen. Nou, als je me een beetje kent dan weet je één ding en dat is dat je mij niet op de radio wil horen. Dus deed ik het enige juiste: Ik schakelde een professional in. (Wie haar niet kent, Jantine heeft tot nu toe al mijn audio boeken ingesproken. Ik zie haar een beetje als VAN MIJ!)

September was ook de maand dat het interview dat ik in Juni gaf in het blaadje kwam, en dat ik elke dag wel tien berichten kreeg ‘Kijk eens wie er op mijn deurmat viel’. Er was (of is) ook een winactie aan deze publicatie gekoppeld! Met dank aan Mascha voor het interview en de leuke foto’s… Ik vond het een heerlijke ochtend.

En dan is er nog Mr Cuddles.
Als je het boek nog niet gelezen hebt, zeg ik niets, maar het is geen verrassing als ik zeg dat Mr Cuddles erin voorkomt. Ik zat in het theater, of all places bij ‘The sound of music’ toen er een bericht binnenkwam van Olaf – het alter ego van Mr C.- en overal om me heen zaten oude mensen, dus ik durfde het niet aan te klikken en te kijken. En maar goed ook, achteraf. Ik heb erg genoten van deze review, haha!

Als laatste ‘nieuwtje’ is er nog de aankondiging dat er in het voorjaar 2022 maar liefst 5 ‘sprookjes’ van mijn hand verschijnen bij LS Amsterdam in de E-only serie ‘Sprookjes bestaan’, waarvan ‘De mooiste van het land’ als tien-daags vervolgverhaal te lezen was tijdens de zin in feelgood-tiendaagse van mijn uitgever.

Tot zover de update!!

Zoals de meesten van jullie wel weten -en zeker de mensen die het boek hebben gelezen of de youtubefilmpjes van het online Plankenkoorts-event hebben gezien, is Lucas uit Plankenkoorts gebaseerd op Rene van Kooten, en zingt Lucas ‘Breng hem thuis’ voor Mara, een liedje uit de musical Les miserables. (Mijn favoriete uitvoering van dat liedje is de versie van Rene, dus.) Dat ik hem vroeg of hij het eerste exemplaar in ontvangst wilde nemen was voor mij op het randje van stalk-gedrag, maar tot mijn verbazing zei hij ja, en heb ik hem in Zoetermeer dat boek ook echt mogen overhandigen. En toen, op 19 november 2020….