Uw broeders hoeder

Geef een reactie

Ik heb er een nachtje over geslapen, en ik heb toch besloten om het te schrijven. Iets wat me al een paar weken ontzettend dwars zit.

Vorige week schreef een vriendin van me dat ze in het OV zat, onderweg naar haar werk. Vrijwel meteen kreeg ze reacties als ‘Je moet thuiswerken!’ en ‘Thuisblijven!’ Ik zie die persconferenties ook allemaal, en ik hoor hem zeggen ‘Zoveel mogelijk’ of ‘Waar dat kan.’ En soms kan dat niet. De schoonmaakster, die kantoorruimtes poetst, voor haar is het heel lastig om dat vanuit thuis te doen. Ik denk ook dat ik liever niet wil dat mijn tandarts thuis gaat werken. En stel je voor dat de caissière van mijn supermarkt thuiswerkt. Moet ik elke keer met mijn boodschappen naar haar huis lopen om te betalen. Lijkt me dodelijk vermoeiend…

Lees verder →

Speciaal moment:

Geef een reactie

30 Oktober 2018. Twee jaar geleden.


Arme Patrick, die de hele weg heeft moeten aanhoren: ‘Wat nou als ze zich bedacht hebben?’ Maar dat deden ze niet. Ze lieten de droom die ik al had sinds ik een klein meisje was uitkomen. Elke keer als ik dit filmpje zie moet ik huilen, omdat ik nog precies weet hoe dit voelde.

(Helaas niet gefilmd: Hoe ik de appeltaart met rozijnen heb gegeten terwijl ik dat helemaal niet lust, alleen omdat ik dacht: ‘Het is onbeleefd! Dat hebben ze speciaal voor jou gekocht!’ en de blik van Patrick die wéét dat ik dat niet lust. )

Vandaag is het twee jaar geleden dat ik mijn eerste contract bij LS Amsterdam tekende ❤ en dit dierbare filmpje wil ik toch even delen vandaag.



Klik hier voor het filmpje

‘Een beetje reclame’

Geef een reactie

‘Weet je,’ zei ik vorige week tegen mijn man: ‘Ik moet eigenlijk iets bedenken, een beetje reclame.’ Hij knikte. Ik ging op zoek, zocht een hele dag naar gegraveerde pennen, sleutelhangers, openers, pepermuntjes, kleine dingen die je kunt laten maken om weg te geven. Ik ontwierp een aantal dingen, deed een mega bestelling en ben in afwachting daarvan.

Maar toen kwam hij vandaag thuis, de auto was naar de monteur geweest. ‘Kijk eens naar buiten,’ begon hij. ‘Ik heb de auto gewassen.’ (Niet echt iets dat ik van zo’n afstand kan zien, vanaf de bank, maar goed.) Toen hij het voor de derde keer zei, schoof ik het gordijn opzij en keek ik toch maar. Dat was het moment dat ik er achter kwam dat zijn en mijn definitie van ‘Een beetje reclame’ nogal verschillen.

Maar laat één ding duidelijk zijn: Je moet ontzettend veel van je vrouw houden en achter haar staan om in een auto met roze vlindertjes EN HET HOOFD VAN JE VROUW rond te gaan rijden. Hahaha. En die liefde is wederzijds!

Topvintage: Een ode!

2 reacties

Ik ben graag een beetje anders. Zo ook op kledinggebied.
Ik hou van kleding, maar echt een stijl had ik niet. Tot dat moment in 2015 dat ik Topvintage ontdekte, en er achter kwam dat mijn hart iets te snel ging kloppen van al die jurkjes. Toen wist ik dat ik het gevonden had: mijn ‘ding’. Die jurkjes zijn zo ontzettend vrouwelijk, en ook mooi op iemand met een maatje meer. (of twee, of drie, who cares.)

70537687_1876985099070972_7323257640153251840_n

Toch duurde het tot 2015 voor ik mezelf er ein-de-lijk van had kunnen overtuigen dat ik dat best durfde en dat het leuk uit zou zien. Ik bestelde mijn eerste jurk, met trillende knieën omdat ik dacht dat het me niet zou staan. Ik maakte de afspraak: Voor elk boek, één jurk. (Op dat moment, na het uitgeven van het eerste boek leek dat mijn man nog best een goede deal.) Laat ik het zo zeggen: Dat liep aardig uit de hand. Vooral toen Topvintage ook nog eens een echte winkel, op een steenworp afstand van mijn woonplaats opende. Ik ging met zwetende handjes, op de openingsdag, en ging met twee jurkjes weer naar buiten. (En je kunt beter niet op ‘verder lezen’ klikken want je gaat kwijlen….)

Lees verder →

Het overhandigen van het eerste exemplaar

Geef een reactie
avEen van mijn favoriete onderdelen van een boekpresentatie is ‘Het overhandigen van het eerste exemplaar’. Dat doe je meestal aan een belangrijk iemand. Ik wilde vanaf het begin mijn eerste exemplaar overhandigen aan René van Kooten. (Die kun je kennen van ‘De beste zangers’, van ‘The passion’ of uit musicals als Aïda, Evita, of Hamelen. )
 
Alles was in kannen en kruiken toen COVID-19 roet in het eten kwam gooien en we mijn boeklancering noodgedwongen digitaal moesten doen. WAT BAALDE IK. Dan zou René ook niet doorgaan. En toen zei Patrick met een diepe zucht: ‘Dan gaan we wel naar hem toe met dat boek.’ Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik wist dat hij in Zoetermeer woonde (2,20u rijden) maar Patrick wist dat niet. We kregen het qua tijd niet voor elkaar om het op de releasedag zelf te doen, maar het was toch uitzonderlijk snel geregeld.
 
Op Vaderdag -Ja, dat hadden beide mannen voor mij over …- zat ik in Zoetermeer op een terras en overhandigde ik mijn eerste exemplaar aan de man die me het idee voor het verhaal van dit boek bezorgde, én model heeft gestaan voor heel veel van Lucas. Hij heeft me beloofd het boek te gaan lezen en ik heb het voor hem gesigneerd.
 
En nu kunnen jullie ook nog even meegenieten van de afsluiting van mijn boekpresentatie: Het overhandigen van het eerste exemplaar <3