Toen ik  “Leugens op Request” schreef, voor “Het Glazen hart”, moest ik iemand hebben van de regionale omroep. Dat is totaal niet mijn ding, ik weet er helemaal niets vanaf, en ik vroeg dus op facebook: “Als ik een presentator van L1 zoek die iedereen kent. Wie moet ik dan hebben?”

Ik kreeg verschillende priveberichten en eigenlijk meteen toen ik de foto zag dacht ik “Die moet het worden!” Dat gezicht kende ik.  (Ook al heb ik echt nog nooit een programma gezien of gehoord….) Dus ik gebruikte zijn naam.  Afgelopen week dacht ik, Ik ga die tv-zender eens een mail sturen met het hele verhaal. Vooral omdat ik even daarvoor een weekje vakantie had gewonnen ‘Om in alle rust aan mijn boek te schrijven’ en ik dus (OP DE RADIO) moest vertellen wát dat voor boeken waren.  Zie je het voor je? Om vier uur s’middags?  Ik heb me nog nooit zo vreselijk geschaamd. (Nou ja, misschien een beetje… maar er waren nog nooit zoveel mensen getuige van!)

Ik mailde dus het verhaal hoe dat boek er zo gekomen was en waarom, en er ontstond een mailwisseling tussen een medewerker en mij. Lang verhaal kort maken: Ik overlegde met uitgever, en collega Lily, en deed er eentje op de post. Een dag later ineens een bericht van die betreffende Henk met de vraag of ik zo’n boek had voor hem . Zo grappig dat het toen al in het postvakje lag!  Ik probeerde hem voorzichtig voor te bereiden over wat voor soort boek het was, maar hij was al op de hoogte want had de epub gedownload en gelezen.  (Scheelde mij een hoop zweten hoe ik dat in godsnaam moest brengen….)

En vandaag kwam de kers op de taart, de regionale omroep deelde een prachtige foto… met hem, én het boek! Bedankt L1 en bedankt Henk, jullie hebben mij een heel gelukkige vrouw gemaakt 😉