Coming soon: Juni 2021 in de winkels!

Coming soon: Juni 2021 in de winkels!
Misschien ben je hier terechtgekomen na het zien van ’t stukje in de bijlage van het AD, misschien ken je me al langer en zie je nu deze post. Het maakt eigenlijk ook niet uit. Ik wil iets vertellen over mezelf. Ik vind dit een heel lastige post. Niet omdat ik me schaam, niet omdat ik er niet over wil praten, maar omdat ik simpelweg niet weet hoe ik moet beginnen. En toch wil ik dit schrijven. Misschien heb je het wel eens aan me gemerkt – Misschien ook niet- maar ik heb dus een paniekstoornis. Ik zeg héb, hoewel ik al jaren geen aanval meer heb gehad, omdat ik denk dat je er nooit helemaal vanaf komt. Ik wist niet of ik hiermee in een blaadje wilde, of ik echt wilde dat andere mensen -vreemden- dit zouden lezen. Maar ik vind het een fijn idee dat iemand anders die hier ook last van heeft, er misschien iets mee ‘kan.’
Lees verder30 Oktober 2018. Twee jaar geleden.
Arme Patrick, die de hele weg heeft moeten aanhoren: ‘Wat nou als ze zich bedacht hebben?’ Maar dat deden ze niet. Ze lieten de droom die ik al had sinds ik een klein meisje was uitkomen. Elke keer als ik dit filmpje zie moet ik huilen, omdat ik nog precies weet hoe dit voelde.
(Helaas niet gefilmd: Hoe ik de appeltaart met rozijnen heb gegeten terwijl ik dat helemaal niet lust, alleen omdat ik dacht: ‘Het is onbeleefd! Dat hebben ze speciaal voor jou gekocht!’ en de blik van Patrick die wéét dat ik dat niet lust. )
Vandaag is het twee jaar geleden dat ik mijn eerste contract bij LS Amsterdam tekende en dit dierbare filmpje wil ik toch even delen vandaag.
‘Weet je,’ zei ik vorige week tegen mijn man: ‘Ik moet eigenlijk iets bedenken, een beetje reclame.’ Hij knikte. Ik ging op zoek, zocht een hele dag naar gegraveerde pennen, sleutelhangers, openers, pepermuntjes, kleine dingen die je kunt laten maken om weg te geven. Ik ontwierp een aantal dingen, deed een mega bestelling en ben in afwachting daarvan.
Maar toen kwam hij vandaag thuis, de auto was naar de monteur geweest. ‘Kijk eens naar buiten,’ begon hij. ‘Ik heb de auto gewassen.’ (Niet echt iets dat ik van zo’n afstand kan zien, vanaf de bank, maar goed.) Toen hij het voor de derde keer zei, schoof ik het gordijn opzij en keek ik toch maar. Dat was het moment dat ik er achter kwam dat zijn en mijn definitie van ‘Een beetje reclame’ nogal verschillen.
Maar laat één ding duidelijk zijn: Je moet ontzettend veel van je vrouw houden en achter haar staan om in een auto met roze vlindertjes EN HET HOOFD VAN JE VROUW rond te gaan rijden. Hahaha. En die liefde is wederzijds!
Ik ben graag een beetje anders. Zo ook op kledinggebied.
Ik hou van kleding, maar echt een stijl had ik niet. Tot dat moment in 2015 dat ik Topvintage ontdekte, en er achter kwam dat mijn hart iets te snel ging kloppen van al die jurkjes. Toen wist ik dat ik het gevonden had: mijn ‘ding’. Die jurkjes zijn zo ontzettend vrouwelijk, en ook mooi op iemand met een maatje meer. (of twee, of drie, who cares.)
Toch duurde het tot 2015 voor ik mezelf er ein-de-lijk van had kunnen overtuigen dat ik dat best durfde en dat het leuk uit zou zien. Ik bestelde mijn eerste jurk, met trillende knieën omdat ik dacht dat het me niet zou staan. Ik maakte de afspraak: Voor elk boek, één jurk. (Op dat moment, na het uitgeven van het eerste boek leek dat mijn man nog best een goede deal.) Laat ik het zo zeggen: Dat liep aardig uit de hand. Vooral toen Topvintage ook nog eens een echte winkel, op een steenworp afstand van mijn woonplaats opende. Ik ging met zwetende handjes, op de openingsdag, en ging met twee jurkjes weer naar buiten. (En je kunt beter niet op ‘verder lezen’ klikken want je gaat kwijlen….)