Afgelopen weekend was ik het thuiszitten zó enorm zat, en hadden we echt behoefte om even niet tussen onze eigen vier muren te zitten. Wandelen is tegenwoordig ook meer tussen-de-anderen-slalommen, dus zocht ik iets anders. Via-via kwamen we terecht bij Kasteel Limbricht, waar ze een ‘Elfstedentocht-rally’ hadden.  Ontvangst met appeltaart en koffie, een box met hapjes voor onderweg, en aan het einde saté. In je eigen auto, dus geen last van andere mensen. Kan niet beter. Klonk niet verkeerd, dus klikte ik het aan en bestelde het.

Coming soon: Juni 2021 in de winkels!

Misschien ben je hier terechtgekomen na het zien van ’t stukje in de bijlage van het AD, misschien ken je me al langer en zie je nu deze post. Het maakt eigenlijk ook niet uit. Ik wil iets vertellen over mezelf. Ik vind dit een heel lastige post. Niet omdat ik me schaam, niet omdat ik er niet over wil praten, maar omdat ik simpelweg niet weet hoe ik moet beginnen. En toch wil ik dit schrijven. Misschien heb je het wel eens aan me gemerkt – Misschien ook niet- maar ik heb dus een paniekstoornis. Ik zeg héb, hoewel ik al jaren geen aanval meer heb gehad, omdat ik denk dat je er nooit helemaal vanaf komt. Ik wist niet of ik hiermee in een blaadje wilde, of ik echt wilde dat andere mensen -vreemden- dit zouden lezen. Maar ik vind het een fijn idee dat iemand anders die hier ook last van heeft, er misschien iets mee ‘kan.’

Ik heb er een nachtje over geslapen, en ik heb toch besloten om het te schrijven. Iets wat me al een paar weken ontzettend dwars zit.

Vorige week schreef een vriendin van me dat ze in het OV zat, onderweg naar haar werk. Vrijwel meteen kreeg ze reacties als ‘Je moet thuiswerken!’ en ‘Thuisblijven!’ Ik zie die persconferenties ook allemaal, en ik hoor hem zeggen ‘Zoveel mogelijk’ of ‘Waar dat kan.’ En soms kan dat niet. De schoonmaakster, die kantoorruimtes poetst, voor haar is het heel lastig om dat vanuit thuis te doen. Ik denk ook dat ik liever niet wil dat mijn tandarts thuis gaat werken. En stel je voor dat de caissière van mijn supermarkt thuiswerkt. Moet ik elke keer met mijn boodschappen naar haar huis lopen om te betalen. Lijkt me dodelijk vermoeiend…

30 Oktober 2018. Twee jaar geleden.

Arme Patrick, die de hele weg heeft moeten aanhoren: ‘Wat nou als ze zich bedacht hebben?’ Maar dat deden ze niet. Ze lieten de droom die ik al had sinds ik een klein meisje was uitkomen. Elke keer als ik dit filmpje zie moet ik huilen, omdat ik nog precies weet hoe dit voelde.

(Helaas niet gefilmd: Hoe ik de appeltaart met rozijnen heb gegeten terwijl ik dat helemaal niet lust, alleen omdat ik dacht: ‘Het is onbeleefd! Dat hebben ze speciaal voor jou gekocht!’ en de blik van Patrick die wéét dat ik dat niet lust. )

Vandaag is het twee jaar geleden dat ik mijn eerste contract bij LS Amsterdam tekende en dit dierbare filmpje wil ik toch even delen vandaag.

Klik hier voor het filmpje