Anekdotes

Mijn eigen raam in Amsterdam.

Een paar jaar geleden ging ik met een vriendin een midweekje weg. We hadden allemaal (WILDE!) plannen gemaakt, maar zo wild als het uiteindelijk geworden is…. Tja. Dat was ook niet echt de bedoeling…

Amsterdam

Omdat het al de hele week slecht weer was, besloten we naar Amsterdam te gaan. Een beetje de toerist uithangen en slenteren tot we pijn aan onze voeten hadden. Typische toeristendingen doen.  Wie mij een beetje kent die weet dat ik het talent bezit om met open ogen in zeven sloten tegelijk te lopen. Dat zou ons niet gebeuren dit keer! Wel wilden we iets doen wat niet heel erg typisch toeristisch was. We zouden een “Wallenfotoshoot” doen. Dus gingen we op zoek naar de fotograaf en kwamen uiteindelijk na lang zoeken bij een gesloten deur. Nét die ene dag gesloten. Jammer. Misschien maar beter ook. Stiekem was ik wel opgelucht.

We wilden net op zoek gaan naar een coffeeshop (Omdat we daar ook nog nooit binnen waren geweest en dat wel eens wilden proberen….) toen er een man aan kwam lopen met een emmer en een doekje. Hij zag ons kijken en we raakten aan de praat. ‘Jullie komen niet van hier?” “Nee, wij komen uit Limburg. We wilden vandaag zo’n foto laten maken maar hij is dicht.” De man zette de emmer op de grond. “Dan is vandaag jullie geluksdag.’ Hij grabbelde in zijn zak… haalde er een sleutel uit…. en deed de deur open. Hij was de fotograaf.

Binnen had hij kasten vol met pruiken, hoerenrode lippenstift, en sexy pakjes en lingerie. Als ik toen 20 kilo lichter was geweest had ik misschien wel iets van die lingerie gekozen maar ik nam nu het enige dat ik dicht kreeg: Een glimmend verpleegsterspakje. Ik zette er ook nog een lange blonde pruik bij op en mijn vriendin en ik moesten zo hard om elkaar lachen dat ik er buikpijn van kreeg. We maakten het af met wat rode lippenstift en riepen de man dat we klaar waren. Zijn vrouw kwam nog even erbij, Sjorde nog wat aan de pakjes, duwde een tiet op z’n plek en wees ons in de richting van een trap. Naar de studio. (Dat zou het in een ideale wereld zijn geweest…)

We kwamen uit voor een rood pluche gordijn waar we doorheen liepen, en toen stonden we ergens in een klein , muf en rood verlicht hokje.
“As je klaar bent, dan mot je maar roepe, en het gordijn open trekke” klonk het uit de verte. Dus mijn vriendin en ik keken rond in het pluche hokje waar we in terecht waren gekomen, deden het gordijn achter ons dicht en trokken het gordijn aan de voorkant open, klaar om daar de fotograaf en zijn camera te zien staan.

We hadden er NIET op gerekend ECHT achter een raam te staan. Op straat. Op de wallen.
Waar mensen langskwamen. Lachende mensen. Mensen die op zoek waren naar eh…. ja.
Waar de fotograaf met zijn camera erop los klikte en dingen riep als “Lok ze maar naar binnen” , “Schudduh met die billuh” en “wel een beetje lachuh dames.” Ik geloof niet dat ik OOIT van mijn leven zo graag ergens in een gat in de grond had willen zakken als op dat moment…

Nu, jaren later kan ik erom lachen. En het is ook wel grappig om te kunnen zeggen dat ik in Amsterdam op de wallen achter een raam heb gestaan en dat nog kan bewijzen met foto’s ook.
(Ik heb mijn vriendin van de foto gehaald omdat ik niet weet hoe graag zij zo op internet wil… 😉 )
Daarna zijn we alsnog in die coffeeshop naar binnen gegaan, om daar bijna te stikken van het lachen….

“Gelukkig hebben we de foto’s nog” 

grijns

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *