Als je dit leest, dan ben je me waarschijnlijk ergens tegengekomen, heb je een van mijn boeken gezien of gelezen, of heb je een van mijn goodies gekregen en ben je me daarom gaan opzoeken. Welkom, en wat leuk dat je hier bent. Er is wel één ding: Ik ben reteslecht in het bijhouden van mijn website. Het is niet dat ik het niet wil, maar ik vergeet het gewoon steeds.

Dus laat je niet afschrikken door het gebrek aan leuke blogs, maar lees om te beginnen mijn ‘Wie ben ik‘ pagina en als je een vraag hebt: Stel hem vooral !

Laat ik beginnen met iedereen een uiterst gelukkig, fantastisch, prachtig, en daverend succesvol nieuwjaar te wensen!

Zoals je vast al gemerkt hebt, heb ik de laatste tijd wat problemen met mijn website en zijn we hard op zoek naar een oplossing. Terwijl we daar op wachten, deel ik nog even het nieuws dat op 26 januari het vierde deel van mijn ‘sprookjes bestaan’ serie verschijnt:

❄️🥶 Laat het los🥶❄️

Britt werkt samen met haar zus Lies in Lang en Gelukkig Land, een fantastisch pretpark in Nederland. Ze spelen allebei dezelfde prinses: Britt in het theater, Lies in het park. Als Britts tegenspeler op staande voet wordt ontslagen, wordt er met spoed een invaller geregeld. Ben is een musicalacteur, maar daar is Britt niet echt van onder de indruk. Volgens haar doen die vaak alsof ze alles weten en beter zijn dan de rest. Toch weet hij bij haar een gevoelige snaar te raken, iets wat Britt totaal niet zag aankomen. Onzeker over wat het is tussen hen, houdt Britt het liever even geheim. Over geheimen gesproken: elke keer als Britt met haar wil bijkletsen, glipt Lies snel het huis uit. Waar is zij mee bezig? (‘Laat het los’ is een E&A-uitgave, en op deel 5 van de serie hoeven jullie niet lang te wachten 🤫)

Ik kan het bijna niet geloven maar nadat ‘Met een beetje geluk’ vorig jaar werd gekozen tot ‘Beste Zin in Feelgood’ -boek van 2021, hoorde ik gisteren dat ‘Uit onverwachte hoek’ de winnaar van 2022 is!!! HET IS TOCH NIET TE GELOVEN! Iedereen die gestemd heeft, heel erg bedankt <3

Iedereen wil het, het is slechts weinigen gegund (Nee, dit gaat al niet meer over de kont van Lisette Jonkman), en het was mijn grootste wens: ik heb het over hét boekenbal. Jarenlang zat ik aan de buis gekluisterd als het daar over ging en toen ik twaalf jaar geleden serieus begon te schrijven, zocht ik een ‘onhaalbaar doel.’ De kroon op je werk, de kers op de taart, het ‘Als ik dit heb kan ik stoppen,’ een ultiem bucketlistding. Mijn onhaalbare doel was het boekenbal. Als je dat gehaald had, dan had je het gemaakt. Dan wás je iemand.

Ik ben zo lang als ik me kan herinneren gepest. Op de basisschool, daarna, en zelfs toen ik al niet meer op school zat. Twee dagen geleden zag ik een bericht, het ging over een documentaire over een meisje dat zelfmoord had gepleegd vanwege pesten. Van dit soort berichten word ik misselijk. Nog steeds, en we hebben het hier over 25 jaar geleden. Dat bericht raakte me, want ik had dat meisje kunnen zíjn.