In 2018 -nog voor mijn grote contract bij LS Amsterdam- kreeg ik de vraag of ik een zomerverhaal wilde schrijven voor een grote boekensite. Op 3 augustus zou het geplaatst worden, en daarom heb ik dit bericht dan ook ingepland op 3 augustus. Gewoon omdat het kan.
_{*Disclaimer: Dit verhaal is meer dan 4 jaar oud en heeft geen redactie of correcties gehad}, _{maar Patrick is wel in die bovenstaande fontein gesprongen… eh… ik bedoel: mijn inspiratie geweest.}

Iedereen wil het, het is slechts weinigen gegund (Nee, dit gaat al niet meer over de kont van Lisette Jonkman), en het was mijn grootste wens: ik heb het over hét boekenbal. Jarenlang zat ik aan de buis gekluisterd als het daar over ging en toen ik twaalf jaar geleden serieus begon te schrijven, zocht ik een ‘onhaalbaar doel.’ De kroon op je werk, de kers op de taart, het ‘Als ik dit heb kan ik stoppen,’ een ultiem bucketlistding. Mijn onhaalbare doel was het boekenbal. Als je dat gehaald had, dan had je het gemaakt. Dan wás je iemand.

Je zult maar op z’n poster staan!

Ik ben zo lang als ik me kan herinneren gepest. Op de basisschool, daarna, en zelfs toen ik al niet meer op school zat. Twee dagen geleden zag ik een bericht, het ging over een documentaire over een meisje dat zelfmoord had gepleegd vanwege pesten. Van dit soort berichten word ik misselijk. Nog steeds, en we hebben het hier over 25 jaar geleden. Dat bericht raakte me, want ik had dat meisje kunnen zíjn.