Misschien ben je hier terechtgekomen na het zien van ’t stukje in de bijlage van het AD, misschien ken je me al langer en zie je nu deze post. Het maakt eigenlijk ook niet uit. Ik wil iets vertellen over mezelf. Ik vind dit een heel lastige post. Niet omdat ik me schaam, niet omdat ik er niet over wil praten, maar omdat ik simpelweg niet weet hoe ik moet beginnen. En toch wil ik dit schrijven. Misschien heb je het wel eens aan me gemerkt – Misschien ook niet- maar ik heb dus een paniekstoornis. Ik zeg héb, hoewel ik al jaren geen aanval meer heb gehad, omdat ik denk dat je er nooit helemaal vanaf komt. Ik wist niet of ik hiermee in een blaadje wilde, of ik echt wilde dat andere mensen -vreemden- dit zouden lezen. Maar ik vind het een fijn idee dat iemand anders die hier ook last van heeft, er misschien iets mee ‘kan.’

Wat ik jammer vind aan het stukje in het AD is de kop: ‘Dit kleinigheidje hielp Tamara van haar paniekaanvallen af’ onder mijn foto op de site, en ‘Welk cadeau hielp Tamara van haar paniekaanvallen af’ in het papieren krantje, alsof het daardoor komt dat ik geen last meer heb.

Nee dus. Er is geen ‘Paniekaanvalverwijdersleutelhanger’ en het is ook niet alsof je bij jezelf denkt: ‘Zo, vanaf nu heb ik er geen last meer van.’ en dat het dan ineens POEF verdwenen is. Ik heb hier jaren voor nodig gehad. Het echte ‘waardevolle cadeau’ in mijn leven is niet die sleutelhanger, maar de man die midden in de nacht bij me zat om me te troosten. De man die niet meer gezellig avondjes weg kon gaan omdat zijn vrouw zomaar een aanval kon krijgen. De man die na 100 km de auto moest omdraaien omdat zijn vrouw haar medicatie was vergeten en prompt een paniekaanval kreeg. De man die elke wandeling in het bos, elke avond op de bank, elk etentje en elke keer boodschappen doen op tekenen moest letten en vervolgens niets anders kon doen dan wachten tot het overging en eindeloos te herhalen ‘Nee, er is niets met haar aan de hand, het gaat zo weer over. Nee u hoeft geen ambulance te bellen, we weten wat er aan de hand is. ‘ De man die naast me stond, achter me, tegen me aan, en er altijd was.

Ik had fijne vrienden om me heen die wisten waar ik last van had, wat ze moesten doen, en die er niet vreemd van opkeken. (Thanks guys…)

De sleutelhanger, en de woorden van de vriend in kwestie zijn een houvast geweest. Een fysiek dingetje om vast te houden. Woorden om aan te denken en in je hoofd te herhalen. Yoga, een psycholoog, medicatie, cognitieve gedragstherapie, een sleutelhanger: Het zijn allemaal maar hulpmiddelen want de enige manier om echt van paniekaanvallen af te komen zit binnenin je. Ik hoop en gun iedereen met paniekaanvallen hetzelfde als ik had: Goede vrienden, begrip, en een man als Patrick: Zonder hem was het allemaal een stuk zwaarder geweest. En als jij een sleutelhanger, een kettinkje of voor mijn part een knoop hebt om vast houden en ergens anders aan te denken: Hartstikke prima toch? Wat voor jou helpt!! Zoek hulp, praat erover, je bent echt niet de enige, en het is mooi kut als je er last van hebt. Volhouden.

Mijn sleutelhanger is speciaal, omdat hij met de liefste en beste bedoelingen gegeven is, maar het echte waardevolle zit niet in een stukje plastic maar de gedachte en de woorden er achter. Dat is wat mij geholpen heeft. Dát, en een portie doorzettingsvermogen.

🙂

Ik heb er een nachtje over geslapen, en ik heb toch besloten om het te schrijven. Iets wat me al een paar weken ontzettend dwars zit.

Vorige week schreef een vriendin van me dat ze in het OV zat, onderweg naar haar werk. Vrijwel meteen kreeg ze reacties als ‘Je moet thuiswerken!’ en ‘Thuisblijven!’ Ik zie die persconferenties ook allemaal, en ik hoor hem zeggen ‘Zoveel mogelijk’ of ‘Waar dat kan.’ En soms kan dat niet. De schoonmaakster, die kantoorruimtes poetst, voor haar is het heel lastig om dat vanuit thuis te doen. Ik denk ook dat ik liever niet wil dat mijn tandarts thuis gaat werken. En stel je voor dat de caissière van mijn supermarkt thuiswerkt. Moet ik elke keer met mijn boodschappen naar haar huis lopen om te betalen. Lijkt me dodelijk vermoeiend…

Een paar dagen voor mijn vriendin in de trein zat was ik in Duitsland. (DL was geel, ik als grensbewoner mag gewoon 24u zonder problemen in NRW zijn, mag daar tanken, boodschappen doen, alles wat ik normaal ook doe. We reden in onze eigen auto en we droegen mondkapjes, aangezien dat daar verplicht is, en omdat we allebei in een risicogroep zitten zijn we misschien nog wel voorzichtiger dan de meeste mensen.) Maar toch heb ik mezelf de hele avond moeten verdedigen ‘dat het door mensen als ik’ komt dat het virus maar niet weggaat. ‘Je moet je aan de regels houden!!’ , tot ik uiteindelijk alles maar verwijderd heb. En dan komen we bij gisteren.

Ik moest gisteren naar de fotograaf. Hoe je die situatie ook wendt of keert, om dat te laten werken móet een van ons zich verplaatsen. De fotograaf moet hierheen komen, of ik moet daarheen. Mijn enige uitje de laatste maanden is een bezoekje van tien minuten aan de supermarkt. Ook niet bepaald een pretje omdat iedereen gestrest rondloopt, er geen lachje meer vanaf kan en mensen bot en onvriendelijk reageren op alles. Aangezien de studio, lampen, camera’s van de fotograaf moeilijker te verplaatsen zijn dan mijzelf en een jurkje, besloten we dat ik naar haar zou komen. Mét onze eigen auto, met mondkapjes, geen handen schudden, afstand houden en noem al die regels maar op. We zijn met een omweg naar huis gegaan om niet precies in de spits terecht te komen en dat was het.

Ik heb zo’n ontzettend fijne (En leuke) dag gehad, en ik wilde dat gisteren met foto’s op Social Media zetten. Ook omdat het zo ontzettend grappig was wat er gebeurde. Met die vriendin en haar OV-reacties nog in mijn achterhoofd heb ik dat niet gedaan. En toen ik later in bed lag, bedacht ik dat ik me nog nooit iets heb aangetrokken van wat andere mensen denken maar dat ik gisteren tegen mijn man zei ‘Ik doe het niet, want geheid dat er weer k*treacties op komen.’ Dat heb ik nog nooit gedaan/nooit over nagedacht!!!!

Ja, dat virus is vervelend. Ja, alles wat we niet kunnen doen is vervelend. Ja, daar heeft iedereen last van. Wat ik nog veel vervelender vind dan al die maatregelen, al die zieke mensen, al die dingen die ik zo leuk vind die niet meer mogen, is het feit dat mensen nu vinden dat ze op iedereen commentaar mogen geven. Dat zij anderen op de vingers mogen tikken. Dat zij dus vinden dat de ander (De vriendin in het OV, Ik in Amsterdam) niet in staat is om zelf na te denken of iets verstandig is, of denken te weten of iets noodzakelijk is of niet. Dat dat soort berichten ervoor zorgen dat ik dingen maar niet vertel omdat ik geen zin heb om op mijn vingers getikt te worden. Over twee weken word ik 40. Ik heb geen babysit nodig. Ik ben heel goed in staat om zelf na te denken.

Dus bij deze: Ik heb een geweldige dag gehad -durf de foto’s van de fotograaf nog niet te plaatsen omdat die in een magazine komen- en ben een half uur in Volendam geweest, waar geen kip te zien was. EN IK HEB GENOTEN. (Ik wel. Over hem kan ik geen uitspraken doen. Hahaha.)

30 Oktober 2018. Twee jaar geleden.

Arme Patrick, die de hele weg heeft moeten aanhoren: ‘Wat nou als ze zich bedacht hebben?’ Maar dat deden ze niet. Ze lieten de droom die ik al had sinds ik een klein meisje was uitkomen. Elke keer als ik dit filmpje zie moet ik huilen, omdat ik nog precies weet hoe dit voelde.

(Helaas niet gefilmd: Hoe ik de appeltaart met rozijnen heb gegeten terwijl ik dat helemaal niet lust, alleen omdat ik dacht: ‘Het is onbeleefd! Dat hebben ze speciaal voor jou gekocht!’ en de blik van Patrick die wéét dat ik dat niet lust. )

Vandaag is het twee jaar geleden dat ik mijn eerste contract bij LS Amsterdam tekende en dit dierbare filmpje wil ik toch even delen vandaag.

Klik hier voor het filmpje

‘Weet je,’ zei ik vorige week tegen mijn man: ‘Ik moet eigenlijk iets bedenken, een beetje reclame.’ Hij knikte. Ik ging op zoek, zocht een hele dag naar gegraveerde pennen, sleutelhangers, openers, pepermuntjes, kleine dingen die je kunt laten maken om weg te geven. Ik ontwierp een aantal dingen, deed een mega bestelling en ben in afwachting daarvan.

Maar toen kwam hij vandaag thuis, de auto was naar de monteur geweest. ‘Kijk eens naar buiten,’ begon hij. ‘Ik heb de auto gewassen.’ (Niet echt iets dat ik van zo’n afstand kan zien, vanaf de bank, maar goed.) Toen hij het voor de derde keer zei, schoof ik het gordijn opzij en keek ik toch maar. Dat was het moment dat ik er achter kwam dat zijn en mijn definitie van ‘Een beetje reclame’ nogal verschillen.

Maar laat één ding duidelijk zijn: Je moet ontzettend veel van je vrouw houden en achter haar staan om in een auto met roze vlindertjes EN HET HOOFD VAN JE VROUW rond te gaan rijden. Hahaha. En die liefde is wederzijds!