‘Hoi Allemaal! Mijn naam is Tamara Haagmans, en ik ga voor jullie een feelgoodverhaal schrijven. Ja! echt! Terwijl we hier zitten. Terwijl Jill Mansell 5 meter verder samen met Jenny Colgan een interview geeft. Zijn jullie er klaar voor? Dan ga ik nu beginnen.’ 
*Pas op. Zeer lang verslag achter de link! Lees verder
Ik heb er weken naar uitgekeken, voor in de stress geschoten, misselijk geweest tot ik er niet meer van kon slapen, en ineens was het voorbij! Ik heb het over 6 juli, de dag dat ik bij Boekhandel Krings in Sittard ‘De mooiste dag van je leven’ presenteerde. Een dag waar niets aan het toeval was overgelaten: Mooie hoge hakken, jurk met petticoat, en zelfs een bezoek aan de kapper de donderdag ervoor én de dag zelf. Ik wilde er uitzien om door een ringetje te halen voor de mooiste dag van MIJN leven. (Duh, geintje, niet dé mooiste, wel een ván de mooiste)
En het ‘feestje’ begon al toen ik de winkel binnenkwam en DIT zag!!!!!
Vorige week was het zo ver. Ik mocht naar Amsterdam, want het was tijd voor auteursfoto’s.
Nou, als je mij een beetje kent weet je dat dat niet mijn hobby is. (En dat is heel zacht uitgedrukt.) Pffff wat was ik zenuwachtig!!
Lees verder
Alles.
Woorden.
Het zijn maar rare dingen. Ik werk met woorden, dag in dag uit. Ik lees woorden. Ik kén woorden. Heel veel woorden. Gisteren was ik met Patrick in een soort klooster, waar we een gesprek hadden met een Monnik (Ja, echt) en die man vertelde dat hij af en toe, na een gesprek wel drie weken kon nadenken over een bepaalde zin, of een bepaald woord. Hij vond het heerlijk om te kunnen praten, maar nog heerlijker dat hij daarna zoveel ‘plezier beleefde’ aan het nadenken en filosoferen over dat ene woord.
Het was een prettig gesprek, een fijne man, en een ontmoeting die zowel bijzonder als inspirerend was. Patrick en ik gingen naar huis, en onderweg moest ik steeds aan dat gesprek denken. En toen ik aan het werk was gisteravond, dacht ik nog steeds aan die man en aan zijn plezier met één woord.
Ik scrolde door de foto’s heen die wij gisteren gemaakt hadden en ik kwam er eentje tegen van Patrick en mij. Gewoon een simpele selfie maar ik kreeg er zo’n blij gevoel van. En ik dacht: Als ik nou één woord mocht gebruiken om dit te beschrijven. Deze foto, dit gevoel.
Ik dacht aan ‘plezier’. Dat dekte de lading niet. ‘Liefde’. Was ook niet genoeg. ‘Tevredenheid’, ook niet. Ik had plezier, ik voelde liefde, en ik was zo ontzettend tevreden. Maar hoe langer ik nadacht, hoe meer woorden er door mijn hoofd schoten, hoe groter het besef dat er niet eens een woord is voor wat ik voel als ik naar die foto kijk. Naar mijn man kijk. Naar de liefde van mijn leven. (Dat zijn zelfs vijf woorden. Zie je hoe moeilijk dat is?) Hoe ik ook probeerde: Ik kon het niet. één woord uitzoeken om iets te beschrijven én over na te denken.
En dan die zin die maar in mijn hoofd bleef hangen: ‘Wat zijn woorden toch rare dingen.’ Het was ook weer het eerste dat er in me opkwam toen ik mijn ogen opendeed vanochtend. En ik wist, als ik het niet zou opschrijven, zou ik het niet kwijtraken.Dan zou ik de hele dag aan die zin blijven denken ipv aan mijn ene woord.
Ik had gelijk.
En dus schrijf ik het op, en hoop dat ik niet net als die monnik van gisteren nu drie weken met die zin in mijn hoofd blijf zitten!
Ik deel wel mijn foto met jullie.
Die foto waar één woord niet genoeg voor is. Ik hoop dat ik de rest van mijn leven dat leven én al mijn woorden met hem mag delen. Misschien is dat wel mijn ene woord:
Compleet 