Wat een tópweekend.

Ik kan alleen maar WOW!!! zeggen. Nou kennen jullie mij wel onderhand en dat ik maar één woordje zou zeggen geloven jullie toch niet…Dus hier is de rest:

Ik heb twee fantastische dagen achter de rug. Zondag bij Dominicanen Heerlen, toen ik mijn ‘soort van boekpresentatie’ deed met gebakjes met ‘Wie schrijft die blijft’ erop, bubbels, mijn mentor Dhr Molnar van het VO die het eerste exemplaar in ontvangst kwam nemen en ZO! VEEL! MENSEN! Ik weet niet waar ze allemaal vandaan kwamen maar letterlijk uit alle hoeken en gaten en elke keer als ik dacht: ‘dit was het toch wel…’ kwamen er nog meer. Mensen die ik nooit verwacht had te zien, mensen die ik al lang niet meer gezien had, familie, en ik voelde me zo geliefd, fantastisch en ‘gezegend’ Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Iedereen die er was: ik vind jullie … geweldig. Er zijn niet genoeg superlatieven om te zeggen wat ik wil zeggen dus ik zeg gewoon een DANK JE WEL vanuit mijn tenen! Ik ben het filmpje nog steeds aan het editen maar er zijn ook zoveel geweldige momenten dat het heel lastig kiezen is. Voor iets wat eigenlijk gewoon een signeersessie was, liep het enorm uit de hand maar wel op de allerbeste manier!

Een dag later zaten we al vroeg in de ochtend in de auto, want ik ging signeren op de huishoudbeurs. Dat heb ik al een aantal keren gedaan, maar gisteren was ik de enige feelgoodauteur die daar zat en dat heb ik geweten. De boeken vlogen harder de winkel uit dan ik ze kon signeren. Er kwamen mensen langs met mijn Hoover vertalingen, en ik voerde de leukste gesprekken. ‘Wat een fantastische jurk’, ‘Wat een mooie tattoo’ en gelukkig ook ‘Ik wil je boek graag kopen.’ Ik was nog niet goed en wel in mijn stand of ik had al drie boeken verkocht en stond al te signeren met mijn tas nog aan mijn arm. Zo’n vette ervaring, net als de mensen die zeiden speciaal de maandag te zijn gegaan omdat ik daar was. Dat went nooit. Ik kreeg de beste zorg die je je maar kunt bedenken en kwam helemaal niets tekort, de mannen die daar die stand bemannen zijn fantastisch, net als Ilona die op en neer rende met alles wat ik maar wilde.

Ik zag wat ‘bekende tiktokkers’ (Ik heb dus geen idee of zo iemand een tiktokker heet, erg he!) en er kwam iemand naar me toe met de woorden: ‘Ik werk voor Talpa en ik ben hier mensen aan het scouten en ik zag jou en dacht, die is zo leuk die moet ik hebben.’ Ze is vast heel erg goed in haar werk, maar de meest cameraschuwe persoon die je gaat tegenkomen op die hele beurs scouten voor tv is toch wel een béétje een misser. Natuurlijk was ik ook mezelf: Ik spoot mijn flesje water echt helemaal over mezelf heen, mijn bakje met stickers en winkelwagenmuntjes vloog om mijn oren toen ik iemand mijn tas wilde laten zien en het hengsel vastzat, en ik stond pennen uit te delen die ook af en toe meer op dartpijlen leken. -Ik zweer het, niet bewust… hehe- Ik heb gerateld alsof ik per woord betaald kreeg , maar ik had het naar mijn zin!

Patrick vond het ook érg leuk op de huishoudbeurs, want die was ik constant kwijt. Die kwam na een uur schor en bijna fluisterend terug, er kwam geen woord meer uit. ‘Er was een silent Karaoke…’ (Toen ik later ook nog een bericht kreeg van iemand over ‘de moves van Patrick’ wist ik eigenlijk wel genoeg. Je kunt die man ook nooit alleen laten) Toen begonnen we een beetje te kibbelen over mijn manier van pennen uitdelen waarop Patrick wel even zou laten zien hoe het moest en met die vreselijke enge stem achter vrouwen aan liep ‘Willen jullie misschien een pen…’ , ik had het niet meer. Ze renden nog net niet weg maar ik had ze het niet kwalijk kunnen nemen als ze het wel hadden gedaan.

Zaterdag komt er nog een herkansing voor de mensen die er bij wilden zijn maar dat niet konden, en wel bij boekhandel Deurenberg in Kerkrade van 15 tot 16 uur. Kom vooral langs, want ik heb alle bakjes, stickers, pennen en cadeautjes weer aangevuld! En nu is het even tijd om uit te blazen, en foto’s en filmpjes volgen!