Het bandje voor de Afterparty
De Backstreetboys treden opnieuw op, in Las Vegas. Ik kreeg toevallig een bericht onder ogen dat ze op 24 augustus in Las Vegas staan. Onze trouwdag. Op die dag zijn wij OOK in Vegas en om het nog iets erger te maken: ons hotel is maar 5 minuten rijden van die Sphere vandaan. Ik ga er niet heen hoor, daar ben ik wel overheen gegroeid, maar ik herinnerde me wel een verhaal over die BSB waar ik om moest lachen. Ik plaatste een poll op mijn social media met de vraag: Zal ik het opschrijven? Unaniem, meer dan 150 stemmen binnen een paar uur: JA!
Ga er lekker voor zitten. Het is 27 jaar later, ik denk dat ik dit verhaal nu wel kan vertellen… (Ik heb ook al 26,5 jaar geen contact meer met de betrokkenen dus niemand behalve ik is te herleiden in dit verhaal, behalve voor de mensen die mij toen ook al kenden.)
Het was -als het goed is- 1998 , en ik was een énorme Backstreetboys fan. Posters op mijn kamer, cd in de discman, etc. Op een avond kwam dat ter sprake. Ik weet niet meer hoe maar twee meiden die op dat moment bij mij thuis zaten, we noemen ze Truus en Bep, wisten dat er die week in Keulen een groot evenement was, waar o.a. die Backstreetboys zouden optreden. Ze vroegen of ik zin had om met ze mee te gaan, dan konden we de kosten achteraf delen.
Zij deden dat wel vaker, concerten bezoeken en soms afterparty’s. Ik was toen net met Pat gaan samenwonen, wanhopig op zoek naar vriendinnen, aansluiting, en dit klonk echt helemaal geweldig, dus die week daarna zat ik met Truus en Bep in de auto naar Keulen. Ik vroeg of ze een uitnodiging hadden, en waar ze die vandaan hadden, maar daar deden ze een beetje vaag over. ‘Het zal wel goed zijn,’ dacht ik nog.
Truus, type Barbie met lange blonde haren en blauwe ogen zat achter het stuur, en het viel me op dat ze terwijl we dichter bij Keulen kwamen, steeds langzamer ging rijden. We reden op de ring, en opeens werden Truus en Bep heel erg enthousiast, omdat er een rijtje zwarte SUV’s naast ons kwam rijden. Ik zat nog steeds onschuldig op de achterbank en zag met grote ogen hoe Truus het raampje open deed, aan de andere kant een van de SUV’s het raampje open deed en een hele grote brede donkere man zijn hand uitstak, en hoe er een kaartje (!) van eigenaar wisselde. (Je moet het een beetje voor je zien als dat Bep het wiel overnam, Truus uit het raampje ging hangen om dat kaartje aan te pakken en dat ik ondertussen achterin zat te party-poopen dat ze normaal moesten doen…)
Op het kaartje stond een telefoonnummer en ik met mijn Motorola M1388 -google dit- moest dat nr bellen. We kregen de naam van een hotel. Ik vond dat heel makkelijk geregeld, dat je zo blijkbaar op een afterparty uitgenodigd kon worden. We parkeerden de auto bij het betreffende hotel, de SUV’s volgden al snel en er stapte een groep rappers uit. Ik kende ze niet, maar ik heb ze later gegoogled. Of we iets wilden drinken op hun kamer. Truus en Bep reageerden heel enthousiast, en voor ik met mijn ogen kon knipperen was ik ze kwijt. Ik wachtte in de foyer, tien minuten, een kwartier, en besloot niet te blijven staan omdat ik bang was dat ik het hotel uit gegooid zou worden, dus ik ging de lift in. Ik dacht dat ik vast wel ergens op een verdieping een van beiden zou zien.
Ik stond in de lift met ‘Papa bear en van der Toorn’ (Zij hadden in 1997 een hit met ‘Cherish the love’) en ik moet nogal verloren hebben uitgezien, want een van hen vroeg of ik die twee meisjes zocht die net waren uitgestapt. Ja, zei ik, en hij zei dat ze op de vierde waren. Gelukkig!!! Ik naar de vierde, en pfiewwww, daar stond Bep, verveeld tegen een muur geleund. ‘Waar is Truus?’ vroeg ik, en Bep knikte in de richting van de deur. NOG STEEDS had ik niets in de gaten.
‘Die is bandjes aan het regelen voor de afterparty.’ Er ging een andere deur open en een van die rappers met een goodiebag in zijn handen stapte de gang op.
‘Wil er iemand een trui?’ vroeg hij, en hij gooide hem mijn kant op. Ik ving de trui, een speciale trui met het logo van het event erop geborduurd, alleen voor de artiesten, en Bep was natuurlijk not amused want zij wilde die trui hebben. Ik ging naast Bep op de grond zitten, en wilde net vragen ‘Wat mis ik hier? Wat zijn jullie aan het doen?’ toen er weer een deur openging en Truus naar buiten kwam. Ze knikte even naar Bep, en vervolgens stapten ze weer in de lift en ik hobbelde er achteraan. Ik denk dat ze op dit moment wel een beetje spijt hadden dat ze mij meegenomen hadden, maar het leek ook alsof ze precies wisten waar ze mee bezig waren, dus ik zei niets en deed waar ik goed in ben: Het vijfde wiel spelen. Lift in, hotel uit, auto in, en dit keer wist Truus precies waar we heen moesten.
Ergens op een parkeerplaats werden topjes verwisseld, een paar kg make up opgebracht, en kwamen hoge hakken uit de tas. Behalve natuurlijk bij mij, want tegen mij had niemand gezegd dat ik andere kleren mee moest nemen en me moest volsmeren…We gingen naar een of andere grote hal waar een lange rij met mensen stond en om de zoveel tijd kwam er iemand langs die hekken die meteen door mocht lopen en de rij mocht overslaan. Ik zag Caught in the act, Duitse tv presentator, de zangeres ‘Blümchen’ , Aaron Carter, Mr president, Xavier Naidoo. Als je een beetje Duits spreekt kun je hier een filmpje zien: https://www.youtube.com/watch?v=feOAmTPDngE Maar goed, terug naar het verhaal.
Ik snapte nog steeds niet helemaal wat we hier kwamen doen. Truus haalde een bandje uit haar decolleté en deed dat om haar arm, en daarna verdween ze weer. Ik keek Bep aan.
‘Nog steeds bandjes aan het regelen!’ zei die, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Na een dik uur, waarin wij gewoon op een stoeprand zaten, kwam Truus terug, aan haar vingers bungelden nog twee identieke armbandjes, eentje voor Bep en eentje voor mij. Met die bandjes mag je in de rij staan, wachten tot er mensen naar buiten komen, en als er genoeg uit zijn, dan mag je naar binnen. Een soort plaatsvuller.
Truus heeft de bandjes afgetroggeld van artiesten die naar buiten kwamen en ze niet meer nodig hadden. Het zijn van die ‘veilige’ bandjes, eenmaal af kun je ze niet meer opnieuw dichtmaken, maar Truus en Bep hebben dit vaker gedaan dus ze plakken de bandjes aan elkaar met kauwgom en lopen naar de rij.
EN HIER KOMT HET DEEL WAAR JULLIE ALLEMAAL OP WACHTEN! Helaas ook meteen het minst spannende van dit hele verhaal..
Terwijl we in de rij staan te wachten, ineens van alle kanten geschreeuw en gejoel. Er stopt een bus en ineens lopen ze maar een paar meter bij me vandaan: De Backstreetboys. Over de belangrijke-gasten-loper en langs het rek waar wij achter stonden. Een hoop geschreeuw, flitsende camera’s, en of het nou die trui was die alleen voor artiesten was, of gewoon mijn geweldige presence, maar er stapt er eentje uit de rij en die loopt recht op mij af. Hij pakt mijn hand, er springen meteen drie mensen tevoorschijn die het hek aan de kant halen en Bep en Truus roepen ‘Dat ik met hem mee moet gaan.’ Ik roep nog dat ik niet weet waar we heen gaan!!!!! Maar zij roepen weer achter me aan dat ze me wel weten te vinden!
Ik loop mee, hand in hand met een (de verkeerde! Ik was Nick-fan) Backstreetboy, er loopt security achter ons en ik zie dat hij de verkeerde kant op gaat. Niet naar het feest, maar terug naar de bus. Hallo? Ik bleef staan, maar hij liep door, mijn hand nog steeds vasthoudend en met grote stappen, dus ik moest wel meelopen. ‘How old are you?’ vroeg hij, één voet al in de bus, en ik riep ‘Seventeen!’ Zo te zien was dat het magische woord, en toen hij mijn hand losliet alsof hij door een wesp gestoken was, ging het me eindelijk dagen wat de bedoeling was. Dat is blijkbaar illegaal in Amerika (als volwassen man met een minderjarig meisje), en hoewel we in Duitsland waren, dacht hij denk ik dat het daar ook niet mocht. Om eerlijk te zijn heb ik er nooit over nagedacht wat nou precies gebeurde, maar ik kreeg een knikje en de man bij hem duwde me weer terug achter het hek en dat was het einde van mijn avontuurtje met Howie.
Truus en Bep, super teleurgesteld toen ik ze weer gevonden had, vonden het maar niets dat ik ‘het niet gedaan had’ en daar kwam bij mij ook het besef hoe Truus het eerste bandje geregeld had, en dat deze dames dat héééél vaak deden. Ik kon ze niet van overtuigen dat hij degene was die ermee gestopt was en me had weggestuurd. Na nog eens twee uur, toen de meeste artiesten alweer weggingen was onze ‘niet-belangrijke-mensen’-rij genoeg gekrompen zodat wij naar binnen mochten. We hebben daar nog dik drie uur ‘gefeest’ met artiesten, wat eigenlijk erop neerkwam dat je ‘Hoi’ kon zeggen en dat ze alweer door een écht belangrijk persoon aangesproken werden. Ik heb een heel vies drankje -alcoholisch- drankje gehad van een of andere B-artiest die zo B was dat ik niet eens weet wie hij was. De muziek stond hard, er was pers, en het was natuurlijk een goede doelen feest dus er moest ook genetwerkt worden.
Truus en Bep voelden zich duidelijk meer op hun gemak dan ik, en ik hoorde ze nog lachen, net voor ik in de auto in slaap viel.
Die ochtend om vijf uur kroop ik naast mijn eigen Backstreetboy in bed…Die niet geloofde toen ik hem vertelde hoe die avond was gegaan. Niet te geloven hoe onschuldig en schattig ik toen was… dat ik het allemaal niet in de gaten had.
Ik heb de trui nog steeds, en (analoge) foto’s van delen van deze avond.
Bep, die ook geprobeerd had een bandje te scoren maar niet zo goed kon ehm… praten… als Truus, heeft nog geprobeerd die trui van me af te troggelen maar mooi niet hé 😛
Dit is de enige keer dat ik met Truus en Bep ergens ben geweest, en een half jaar na dit avontuur heb ik ze voor het laatst gezien… (Maar zeg eerlijk, het is wel een mooi verhaal).
