Persoonlijk

Oh jee, Paniek!

Misschien ben je hier terechtgekomen na het zien van ’t stukje in de bijlage van het AD, misschien ken je me al langer en zie je nu deze post. Het maakt eigenlijk ook niet uit. Ik wil iets vertellen over mezelf. Ik vind dit een heel lastige post. Niet omdat ik me schaam, niet omdat ik er niet over wil praten, maar omdat ik simpelweg niet weet hoe ik moet beginnen. En toch wil ik dit schrijven. Misschien heb je het wel eens aan me gemerkt – Misschien ook niet- maar ik heb dus een paniekstoornis. Ik zeg héb, hoewel ik al jaren geen aanval meer heb gehad, omdat ik denk dat je er nooit helemaal vanaf komt. Ik wist niet of ik hiermee in een blaadje wilde, of ik echt wilde dat andere mensen -vreemden- dit zouden lezen. Maar ik vind het een fijn idee dat iemand anders die hier ook last van heeft, er misschien iets mee ‘kan.’

Wat ik jammer vind aan het stukje in het AD is de kop: ‘Dit kleinigheidje hielp Tamara van haar paniekaanvallen af’ onder mijn foto op de site, en ‘Welk cadeau hielp Tamara van haar paniekaanvallen af’ in het papieren krantje, alsof het daardoor komt dat ik geen last meer heb.

Nee dus. Er is geen ‘Paniekaanvalverwijdersleutelhanger’ en het is ook niet alsof je bij jezelf denkt: ‘Zo, vanaf nu heb ik er geen last meer van.’ en dat het dan ineens POEF verdwenen is. Ik heb hier jaren voor nodig gehad. Het echte ‘waardevolle cadeau’ in mijn leven is niet die sleutelhanger, maar de man die midden in de nacht bij me zat om me te troosten. De man die niet meer gezellig avondjes weg kon gaan omdat zijn vrouw zomaar een aanval kon krijgen. De man die na 100 km de auto moest omdraaien omdat zijn vrouw haar medicatie was vergeten en prompt een paniekaanval kreeg. De man die elke wandeling in het bos, elke avond op de bank, elk etentje en elke keer boodschappen doen op tekenen moest letten en vervolgens niets anders kon doen dan wachten tot het overging en eindeloos te herhalen ‘Nee, er is niets met haar aan de hand, het gaat zo weer over. Nee u hoeft geen ambulance te bellen, we weten wat er aan de hand is. ‘ De man die naast me stond, achter me, tegen me aan, en er altijd was.

Ik had fijne vrienden om me heen die wisten waar ik last van had, wat ze moesten doen, en die er niet vreemd van opkeken. (Thanks guys…)

De sleutelhanger, en de woorden van de vriend in kwestie zijn een houvast geweest. Een fysiek dingetje om vast te houden. Woorden om aan te denken en in je hoofd te herhalen. Yoga, een psycholoog, medicatie, cognitieve gedragstherapie, een sleutelhanger: Het zijn allemaal maar hulpmiddelen want de enige manier om echt van paniekaanvallen af te komen zit binnenin je. Ik hoop en gun iedereen met paniekaanvallen hetzelfde als ik had: Goede vrienden, begrip, en een man als Patrick: Zonder hem was het allemaal een stuk zwaarder geweest. En als jij een sleutelhanger, een kettinkje of voor mijn part een knoop hebt om vast houden en ergens anders aan te denken: Hartstikke prima toch? Wat voor jou helpt!! Zoek hulp, praat erover, je bent echt niet de enige, en het is mooi kut als je er last van hebt. Volhouden.

Mijn sleutelhanger is speciaal, omdat hij met de liefste en beste bedoelingen gegeven is, maar het echte waardevolle zit niet in een stukje plastic maar de gedachte en de woorden er achter. Dat is wat mij geholpen heeft. Dát, en een portie doorzettingsvermogen.

🙂

4 reacties

  • Barbara

    Dag Tamara,
    Ik heb inderdaad jou stukje gelezen in het AD, nu schrijf ik je. Zelf heb ik ook last van paniekaanvallen ik weet niet beter. Het beïnvloed mijn dagelijkse leven altijd bedenken of het gaat of er een vlucht route ergens is.
    Ben geen schrijver maar zou zo graag met iemand in contact komen die mij de positieve dingen laat zien en niet mee gaat in mijn gedrag/angst.
    Ik wil geen medicatie en ik ben wie ik ben met deze “stoornis” maar tegelijkertijd beperkt het in mijn doen en laten. Het bizarre is dat ik 60 ben en niemand die het echt weet wanneer ik afzeg of niet iets onderneem.
    Moet wel zeggen dat het veel erger geweest is en dat ik meer durf dan een aantal jaren terug.
    Positieve dingen wil ik graag geen medelijden , opbeurende woorden. Mvg. Barbara

  • Tamara Haagmans

    Hoi Barbara…
    Ik ben helaas geen dokter of iemand die advies zou moeten geven aan andere mensen. Ik kan alleen maar over mijn eigen ervaring vertellen en dat heb in in bovenstaand stukje dan ook gedaan. Misschien dat iemand dit ziet staan en contact met je zoekt? 😉 Ik wens je in elk geval ontzettend veel succes want het is zooooo vervelend….

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *