Fifteen seconds of fame

De anekdote van vandaag is wel een heel lachwekkende. En er hoort een filmpje bij.

Tijdens de opnames van Omega had ik twee scenes. Eentje buiten, en eentje binnen. De mensen die de film gezien hebben weten dat ik bij de binnenscene nogal eh… weinig kleding aan had. En dáár gaat dit stukje over.

Ik was de enige vrouw in de crew van Omega. De rest waren allemaal mannen. In de scene die we zouden gaan opnemen had ik dus, zoals gezegd, weinig kleding aan en ik zag het al voor me. De cameraman ongemakkelijk… De geluidsman… degene met het clapperboard, Patrick…  Dat ze allemaal zouden gaan lachen, of in het ergste geval: Misselijk zouden worden. Dus zei ik tegen Patrick “Ik trek mijn topje wel al eerder uit. Zodat ze tegen de tijd dat we die scene gaan opnemen onderhand wel over de ergste shock heen zijn.” Zo gezegd, zo gedaan.

Ik gooide stoer mijn truitje aan de kant. sloeg een sjaal om mijn schouders en deed wat ik altijd deed op een draaidag. (En had net zo goed een bikini kunnen zijn dus ik zag het probleem niet zo.) Niemand moest lachen, niemand was misselijk, kortom: Alles was in orde, en ik was blij dat niemand zich opgelaten voelde of zo.

Tot het moment dat Patrick aan komt lopen met een ándere tvploeg. Mensen van de PUBLIEKE OMROEP om precies te zijn. Een meisje, twee jongens, die dus onze opnames kwamen filmen voor HUN programma. Nu is halfnaakt rondlopen bij mensen die ik al jaren ken niet zo’n probleem, maar voor die cameraploeg én met het idee dat heel Nederland die docu kon zien was toch andere koek.

Patrick was onverbiddelijk: “Je filmt niet wat we gaan filmen en je laat háár uit beeld” (Terwijl hij naar mij wees.) En toen was het eindelijk zo ver. Zij de kamer uit, wij de kamer in. “Ga daar maar staan,” zei hij. En hij keek niet blij. Helemaal niet blij. Hij riep de cameraman erbij. Gemompel. Gemompel is nooit goed, en zo ook in dit geval niet. Nog meer gemompel. “Dit gaat niet werken. Vanuit deze hoek zie je het helemaal niet. We moeten wisselen.” In dit geval hield wisselen in dat ik andersom zou zitten. Inderdaad, met mijn rug naar de camera. In een dusdanige positie dat je NIETS ZAG. Alleen een stukje van mijn rug dus. Dat ik daar al die tijd voor niets zo had rondgelopen.

Om het geheel nog een beetje erger te maken, duurde het opnemen van de hele scene slechts negen seconden en was het een zogenaamde “One-taker”. Voor iemand de kans kreeg om te lachen, om misselijk te worden, had ik mijn kleren alweer aan en stond ik broodjes te maken.

Mijn Fifteen seconds of fame.
Of eh…. Nine seconds. Maar dat klinkt lang zo stoer niet.