Een propvolle boekwinkel (De presentatie!)
Ik heb er weken naar uitgekeken, voor in de stress geschoten, misselijk geweest tot ik er niet meer van kon slapen, en ineens was het voorbij! Ik heb het over 6 juli, de dag dat ik bij Boekhandel Krings in Sittard ‘De mooiste dag van je leven’ presenteerde. Een dag waar niets aan het toeval was overgelaten: Mooie hoge hakken, jurk met petticoat, en zelfs een bezoek aan de kapper de donderdag ervoor én de dag zelf. Ik wilde er uitzien om door een ringetje te halen voor de mooiste dag van MIJN leven. (Duh, geintje, niet dé mooiste, wel een ván de mooiste)
En het ‘feestje’ begon al toen ik de winkel binnenkwam en DIT zag!!!!!
Vrijwel meteen na binnenkomst kwamen uit alle hoeken en gaten mensen die niet bij de presentatie konden zijn maar toch even langs wilden komen om het boek te kopen of hun eigen exemplaar wilden laten signeren. Ik wist van gekkigheid niet waar ik kijken moest of wat ik moest zeggen. Ik kreeg een ballon en een speldje met een gelukspoppetjesbruidspaar (Zó toepasselijk bij het boek!!), een bord met de titel van mijn boek erop gevuld met heerlijke chocolaatjes, ‘Goed gedaan’ -chocolaatjes, boeken (Die ik heel graag wilde hebben), Lush-badder-spul, een ‘gouden driehoek’ van stenen en toen kwam er ook nog een chocolade versie van mijn boek tevoorschijn. Ik wist echt niet waar ik kijken moest!! Zeker omdat ik die ochtend al een ballon via de post had gekregen, wat een verwennerij! Hilariteit ook toen ik probeerde om een foto te maken met Renneke, die een halve meter kleiner was, terwijl ik op hakken stond. Goede bovenbeen-oefening was dat. (Ik voel het nu nog. Auw)
Toen het officiële gedeelte begon, ging het in eerste instantie best goed. Eerst vertelde de boekhandelaar (Wim Krings) een beetje, en ook dat hij het boek gelezen had, wat me nogal verbaasde, vooral ook omdat hij later vertelde wat hij dacht over de ontknoping en toen héél dicht zat bij wat in eerste instantie het einde van dit boek was. Knap, dat hij dat voelde aankomen terwijl dat ook eerst de bedoeling was. Toen vertelde Hedda (Van de uitgeverij) over hoe het tussen haar en mij tot stand is gekomen en hoe we het boek samen hebben ‘gemaakt’ en daarna moest ik mijn speech geven. Uiteraard ging die fantastisch. Kan ook bijna niet anders als je er drie weken over hebt gedaan om hem te schrijven en als je hem voorleest, maar daar hebben we het niet over.
Tóen ging het pas mis. Het eerste exemplaar uitreiken en een verhaaltje hebben met een nogal emotionele lading, dat is vragen om problemen. Het begon al dat ik zei dat ik het niet uit mijn hoofd kon doen omdat ik dan bang was om ‘eh…’ te zeggen. En ineens begint echt íedereen te lachen. Ik keek geschrokken op. Waarom lachen ze? Wat heb ik voor stoms gezegd of gedaan?
Nou, heel simpel. Ik zei (echt méteen na de zin dat ik dat niet wilde…) heel hard ‘eh…’
De speech waarom ik haar het eerste exemplaar wilde geven was makkelijk: Opsomming, grapje, lief woordje, dankjewelletje… Alleen kreeg ik bij de eerste regel een brok in mijn keel en ergens bij de derde stond ik te janken. En in plaats van af te vegen en door te gaan duwde ik mijn speech in haar handen: Hier, lees je eigen ‘eerste-exemplaar-en-dankjewel-speech’ maar. (Sorryyyyyy) Ik hoop dat het gebaar toch een beetje aangekomen is en de tekst ook. ‘Omdat jij de eerste was die het zag’ en dat meende ik in elk geval oprecht!
Gelukkig was het toen tijd voor de écht leuke dingen: De praatjes met lezers en de handtekeningen in de boeken. Ik probeerde tijd voor iedereen te maken, deelde mijn Potloodjes* engeltjes, visitekaartjes en boekenleggers uit en voelde me schuldig dat ik niet alle vragen kon beantwoorden of niet langer met iedereen kon praten maar ik heb mijn uiterste best gedaan, ook al stonden er mensen 45 minuten in de rij voor dat korte praatje en die handtekening. (Zelfs een man die gewoon in de winkel was en het boek zag liggen nam er een mee.) Ik had nergens op gerekend, maar kom op jongens! Wat jullie (lezers, vrienden, familie…) hebben klaargespeeld had ik natuurlijk ook nooit kunnen verwachten: EEN RIJ TOT ACHTERIN IN DE WINKEL EN DE HELE WINKEL VOL! Dit was hysterisch, belachelijk maar oh zo gaaf! Dankzij jullie was mijn dag fenomenaal, onvergetelijk, en iets dat ik elke week wel zou willen doen. Ja, zelfs als ik dan elke week een speech moest geven.
Ik wil iedereen die er was dan ook van harte bedanken dát jullie er waren. Er waren mensen uit heel Nederland en ik kan niet eens zeggen HOEVEEL het voor mij betekende dat mensen die moeite genomen hebben, speciaal voor mij. DANK JULLIE WEL!!!! Het was een dag waar ik lang naar heb uitgezien, die me slapeloze nachten heeft opgeleverd maar ook heeft laten realiseren hoeveel geluk ik heb met mijn vrienden (en lezers!! Bloggers!! familie!!)
*En dan nog even over de potloodjes:
De oplettende volger/lezer heeft het vast voorbij zien komen de laatste weken op instagram en in mijn stories: De foto’s met de Ikea-potloodjes. Na het schrijven van een heel leuk stukje in het boek dacht ik vorig jaar: Die potloodjes wil ik uitdelen op de presentatie!!!! Maar Ikea wilde niet helpen, want ze doen niet aan sponsoring. De klantenservice van Ikea Heerlen was al niet veel vriendelijker dan het hoofdkantoor, maar uiteindelijk -na vijf pogingen- kwamen we terecht bij iemand van Ikea Heerlen die wél de grap ervan inzag en ons aan de gewenste potloodjes hielp. In de laatste weken heb ik volgehouden tegen iedereen dat we ze zijn gaan pikken bij Ikea, maar dat is natuurlijk niet waar. We hebben ze netjes gekregen van Ikea Heerlen en het heeft heel wat vragende gezichten opgeleverd toen ik ze bij elk boek gaf (Heerlijk!)
Omdat Ikea een rol in het boek speelt mochten ze twee boeken verloten van LS Amsterdam, en vandaag (maandag, 8 juli) ben ik die boeken gaan signeren en heb ik een van de winnaressen het boek uitgereikt. Dat was dus wat er achter de foto’s én de potloodjes zat.
(“De mooiste dag van je leven” Pagina 35, 3e regel van onderen)